Funkcje dostępu do danych alokacji skryptu renderowania

Kopiuje określoną liczbę komórek z jednego przydziału do drugiego.

Te 2 przydziały muszą się różnić. Użycie tej funkcji do skopiowania w ramach tego samego przydziału daje niezdefiniowane wyniki.

Ta funkcja nie sprawdza, czy przesunięcie plus liczba przekracza rozmiar żadnego z alokacji. Zachowaj ostrożność.

Funkcja ta powinna być wywoływana tylko między alokacjami 1D. Wywoływanie go w innych przydziałach jest niezdefiniowane.

Funkcja ta nie powinna być wywoływana z jądra jądra ani z żadnej funkcji, która może być wywoływana bezpośrednio lub pośrednio z jądra. Spowodowałoby to błąd środowiska wykonawczego.

Kopiuje prostokątny obszar komórek z jednego przydziału do drugiego. Kopiowane są komórki (szerokość * wysokość).

Te 2 przydziały muszą się różnić. Użycie tej funkcji do skopiowania w ramach tego samego przydziału daje niezdefiniowane wyniki.

Ta funkcja nie sprawdza, czy region źródłowy czy docelowy przekracza rozmiar odpowiedniego przydziału. Zachowaj ostrożność.

Funkcja ta powinna być wywoływana tylko między alokacjami 2D. Wywoływanie go w innych przydziałach jest niezdefiniowane.

Funkcja ta nie powinna być wywoływana z jądra jądra ani z żadnej funkcji, która może być wywoływana bezpośrednio lub pośrednio z jądra. Spowodowałoby to błąd środowiska wykonawczego.

Ta funkcja zwraca wektor składający się z kolejnych komórek w ramach przydziału. Zakładamy, że alokacja zawiera skalary.

Znak „X” w nazwie oznacza, że kolejne wartości są wyodrębniane przez zwiększenie indeksu X. Obecnie nie ma funkcji, które mogłyby uzyskiwać kolejne wartości przyrostowe w innych wymiarach. Użyj zamiast tego wielu wywołań funkcji rsGetElementAt().

Na przykład wywołanie metody rsAllocationVLoadX_int4(a, 20, 30) powoduje zwracanie wartości int4 składającej się z a[20, 30], a[21, 30], a[22, 30] oraz a[23, 30].

Przy pobieraniu z przydziałów trójwymiarowych użyj wariantu x, y i z. Podobnie użyj wariantu x i y do przydziałów dwuwymiarowych, a wariantu x do przydziałów jednowymiarowych.

Ze względu na wydajność ta funkcja nie weryfikuje danych wejściowych. Próba opakowania indeksu X, przekroczenie rozmiaru przydziału lub użycie indeksów niezgodnych z wymiarami przydziału przynosi niezdefiniowane wyniki.

Zobacz też rsAllocationVStoreX().

Ta funkcja przechowuje wpisy wektora w kolejnych komórkach alokacji. Zakładamy, że alokacja zawiera skalary.

Znak „X” w nazwie oznacza, że kolejne wartości są przechowywane przez zwiększenie indeksu X. Obecnie nie ma funkcji przechowujących kolejne wartości rosnąco w innych wymiarach. Zamiast tego użyj wielu wywołań funkcji rsSetElementAt().

Na przykład podczas wywoływania rsAllocationVStoreX_int3(a, v, 20, 30) wersja v.x jest przechowywana w a[20, 30], v.y a[21, 30] i v.z o [22, 30].

Jeśli zapisujesz je w trójwymiarowych przydziałach, użyj wariantu x, y i z. Podobnie użyj wariantu x i y do przydziałów dwuwymiarowych, a wariantu x do przydziałów jednowymiarowych.

Ze względu na wydajność ta funkcja nie weryfikuje danych wejściowych. Próba opakowania indeksu X, przekroczenia rozmiaru przydziału lub użycie indeksów niezgodnych z wymiarami zysków alokacji w celu uzyskania niezdefiniowanych wyników.

Zobacz też rsAllocationVLoadX().

Ta funkcja wyodrębnia z alokacji pojedynczą komórkę.

Przy pobieraniu z przydziałów trójwymiarowych użyj wariantu x, y i z. Podobnie użyj wariantu x i y do przydziałów dwuwymiarowych, a wariantu x do przydziałów jednowymiarowych.

Ta funkcja ma 2 style. Jeden zwraca adres wartości, używając pustej*, a drugi zwraca rzeczywistą wartość, np. rsGetElementAt() kontra rsGetElementAt_int4(). W przypadku typów podstawowych używaj zawsze tej drugiej wartości, ponieważ jest ona wydajniejsza.

Wyodrębnia komponent U w pojedynczej wartości YUV z przydziału 2D YUV.

W obrębie przydziału komponenty Y, U i V mogą być przechowywane, jeśli występują w różnych płaszczyznach i w różnych rozdzielczościach. Podane współrzędne x i y są podane w wymiarach płaszczyzny Y.

Patrz funkcja rsGetElementAtYuv_uchar_Y().

Wyodrębnia komponent V pojedynczej wartości YUV z przydziału 2D jednostek YUV.

W obrębie przydziału komponenty Y, U i V mogą być przechowywane, jeśli występują w różnych płaszczyznach i w różnych rozdzielczościach. Podane współrzędne x i y są podane w wymiarach płaszczyzny Y.

Patrz funkcja rsGetElementAtYuv_uchar_Y().

Wyodrębnia komponent Y pojedynczej wartości YUV z przydziału 2D jednostek YUV.

W obrębie przydziału komponenty Y, U i V mogą być przechowywane, jeśli występują w różnych płaszczyznach i w różnych rozdzielczościach. Podane współrzędne x i y są podane w wymiarach płaszczyzny Y.

Patrz rsGetElementAtYuv_uchar_U() i rsGetElementAtYuv_uchar_V().

Pobiera wartość z przydziału tekstury w sposób opisany przez próbkę.

Jeśli przydział to 1 D, użyj wariantu z liczbą zmiennoprzecinkową na potrzeby lokalizacji. W przypadku 2D użyj wariantu float2.

Więcej informacji znajdziesz na stronie android.renderscript.Sampler.

Ta funkcja przechowuje wartość w jednej komórce przydziału.

Jeśli zapisujesz je w trójwymiarowych przydziałach, użyj wariantu x, y i z. Podobnie użyj wariantu x i y do alokacji dwuwymiarowych, a wariantu x do przydziałów jednowymiarowych.

Ta funkcja ma 2 style. Jedna z nich przekazuje wartość do zapisania za pomocą pustej*, a druga – jako argument, np. rsSetElementAt() i rsSetElementAt_int4(). W przypadku typów podstawowych zawsze używaj tej drugiej, bo jest ona bardziej efektywna.

Patrz też rsGetElementAt().