دستگاه‌ها ممکن است مستقیماً با استفاده از اتصال Wi-Fi یا تلفن همراه یا غیرمستقیم از طریق یک دستگاه بلوتوث جفت شده به اینترنت متصل شوند.
گره های قابل دسترس و نزدیک
وقتی دستگاهی آنلاین باشد و برای برقراری ارتباط با دستگاه دیگری، مستقیماً از طریق بلوتوث یا غیرمستقیم با استفاده از ابر به عنوان واسطه، در دسترس باشد، قابل دسترس تلقی می شود.
اگر دستگاهی بتواند مستقیماً از طریق بلوتوث و بدون استفاده از ابر به آن متصل شود، نزدیک در نظر گرفته می شود.
فعالیت هایی که بر زمان اتصال مجدد تأثیر می گذارد
تحت شرایط خاص، دستگاه ها ممکن است تا 4 دقیقه برای برقراری مجدد اتصال نیاز داشته باشند. این سناریوها شامل موارد زیر است:
- عدم فعالیت دستگاه Wear OS: اگر دستگاه Wear OS از مچ کاربر برداشته شود یا به طور فعال برای مدت طولانی استفاده نشود، ممکن است زمان اتصال مجدد تمدید شود.
- حالت Doze: حالت Doze صرفه جویی در مصرف انرژی می تواند فرآیندهای پس زمینه را محدود کند و به طور بالقوه زمان اتصال مجدد دستگاه را افزایش دهد.
- تعامل کاربر: اگر کاربر تقریباً همزمان با یک دستگاه دستی و یک دستگاه Wear OS تعامل برقرار کند، اغلب فرآیند اتصال مجدد را تسریع می‌کند.
همه دستگاه‌ها را با استفاده از Node Client کشف کنید
یک شی NodeClient بدون در نظر گرفتن توانایی هر دستگاه، لیستی از دستگاه های مجهز به Android متصل به یک شبکه را شناسایی کرده و به آنها پخش می کند. همه برنامه‌های روی یک دستگاه این اعلان‌های رویداد را دریافت می‌کنند، مانند پیوستن یک دستگاه جدید به شبکه یا آفلاین شدن دستگاه موجود.
کلاس NodeClient به ویژه برای کشف دستگاه هایی که برنامه شما را نصب نکرده اند مفید است.
با استفاده از یک مشتری قابلیت، دستگاه های خاصی را کشف کنید
یک شی CapabilityClient اطلاعاتی در مورد اینکه کدام دستگاه ها در شبکه Wear OS از قابلیت های برنامه خاصی پشتیبانی می کنند ارائه می دهد. قابلیت یک ویژگی است که یک برنامه یا در زمان ساخت تعریف می کند یا در زمان اجرا به صورت پویا پیکربندی می کند .
به عنوان مثال، یک برنامه اندروید تلفن همراه می تواند تبلیغ کند که از کنترل از راه دور پخش ویدیو پشتیبانی می کند. نسخه Wear OS آن برنامه می‌تواند از CapabilityClient استفاده کند تا بررسی کند که آیا نسخه تلفن همراه برنامه در دستگاهی نزدیک نصب شده است و از آن ویژگی پشتیبانی می‌کند یا خیر. در این صورت، برنامه Wear OS می‌تواند دکمه‌های پخش و مکث را نشان دهد تا کاربران بتوانند ویدیویی را که در دستگاه تلفن همراهشان پخش می‌شود، از دستگاه Wear OS خود کنترل کنند. قابلیت پخش در جهت مخالف نیز کار می کند. برنامه‌های Wear OS می‌توانند قابلیت‌هایی را که پشتیبانی می‌کنند فهرست کنند.
قابلیت های جدید برنامه خود را بررسی کنید
از CapabilityClient برای تعیین شناسه گره دستگاهی که باید با آن ارتباط برقرار کنید، استفاده کنید. برای مثال، اگر نیاز به بررسی وجود یک ویژگی جدید در برنامه خود در دستگاه های دستی دارید، یک قابلیت برای آن ویژگی جدید در سمت دستی ایجاد کنید. سپس برنامه Wear OS شما می‌تواند دستگاه‌هایی را که از این قابلیت پشتیبانی می‌کنند پرس و جو کند. اگر این قابلیت در همه دستگاه‌ها وجود ندارد، به این معنی است که کاربر نسخه‌ای از برنامه شما را ندارد که از این ویژگی پشتیبانی کند، که باید با ظرافت از آن در منطق برنامه خود استفاده کنید. اگر فرض کنید که دستگاه دستی همیشه گره صحیحی برای برقراری ارتباط است، ممکن است پیام‌های شما تحویل داده نشود، زیرا برنامه تلفن از این ویژگی پشتیبانی نمی‌کند.
تعیین کنید که آیا یک دستگاه Wear OS تنها دستگاه موجود در شبکه است یا خیر
می‌توانید از CapabilityClient برای بررسی اینکه آیا برنامه شما باید در حالت مستقل کار کند یا خیر، استفاده کنید، زیرا هیچ دستگاه مجهز به Android دیگری در این نزدیکی نیست. با عبور از FILTER_ALL ، هیچ دستگاه دیگری نباید در نتایج ظاهر شود.